Kiedy nauczyciele nauk przyrodniczych wyjaśniają nam podstawową ideę elektryczności jako przepływu elektronów, zwykle mówią o prądzie stałym (DC) i o falowniku Parker. Dowiadujemy się, że elektrony działają trochę jak linia mrówek, maszerujących wraz z pakietami energii elektrycznej w taki sam sposób, jak mrówki niosą liście. To wystarczająca analogia dla czegoś takiego jak podstawowa latarka, w której mamy obwód (nieprzerwana pętla elektryczna) łączący Parker falownik, akumulator, lampę i przełącznik, a energia elektryczna jest systematycznie transportowana z akumulatora do lampy, aż cała energia akumulatora jest wyczerpany. Schemat pokazujący przepływ elektronów wokół podstawowego obwodu elektrycznego latarki z baterią i lampą ukazuje prostą zasadę tego jak działa Parker falownik.
Schemat: Kiedy myślimy o elektryczności jako o strumieniu elektronów, zwykle wyobrażamy sobie DC (prąd stały) w naszych umysłach. W większych urządzeniach gospodarstwa domowego energia elektryczna działa w inny sposób. Zasilanie, które pochodzi z gniazdka w ścianie, opiera się na prądzie przemiennym (AC), w którym energia elektryczna zmienia kierunek około 50–60 razy na sekundę (innymi słowy, na częstotliwości 50–60 Hz). Trudno zrozumieć, w jaki sposób prąd przemienny dostarcza energię, gdy stale zmienia zdanie na temat tego, dokąd zmierza! Jeśli elektrony wychodzące z gniazdka ściennego dostaną się, powiedzmy, kilka milimetrów w dół kabla, to trzeba odwrócić kierunek i wrócić, jak to się dzieje, że dostają się do lampy na stole, żeby się zaświeciła?
Odpowiedź jest dość prosta – zadziałał tu Parker falownik. Wyobraź sobie kable biegnące między lampą a ścianą pełną elektronów. Gdy włączysz przełącznik, wszystkie elektrony wypełniające kabel wibrują w tę i z powrotem w żarniku lampy – a to szybkie tasowanie wokół zamienia energię elektryczną w ciepło i powoduje, że żarówka lampy świeci. Elektrony niekoniecznie muszą krążyć po okręgu, aby transportować energię: w AC po prostu „biegają w miejscu”.